این بیت شعر از شاعر بزرگ ایرانی، حافظ شیرازی است که زندگی و آثار او در دوره تیموریان شاهرخ اشرف شاه تبریزی قرار دارد. حافظ با شعرهای عاشقانه و تأثیرگذار خود، به عنوان یکی از بزرگان ادبیات فارسی شناخته میشود. معانی این بیت شعر عمیق و پویا است و به وصف و صفات انسان و خدا اشاره دارد. این بیت حاوی سه قلمرو زبانی، ادبی و فکری است:
1. قلمرو زبانی: استفاده از الفاظ و اصطلاحات ادبی و قواعد شعری در این بیت، نشاندهنده استعداد هنری و شاعری حافظ است.
2. قلمرو ادبی: این بیت تبیینی از ارتباط بین انسان و خدا و تأکید بر وجود الهی و حضور الهی در هر لحظه از زندگی است.
3. قلمرو فکری: بیت به معنا وجود دو عنصر، انسان و انسانیت همراه با خدا و مرغ جان شمه بیان میدهد که نشاندهنده عمق و بزرگنمایی معنوی آثار حافظ است.